… en hij heet Daan

Dit mooie mannetje vond het op 25 juli 2017 de hoogste tijd om de wereld een stukje mooier te maken. Voluit heet hij Daan Eliah. Hij is bijna zes weken te vroeg geboren en mag voorlopig nog even in het ziekenhuis blijven in de couveuse. Maar hij doet het hartstikke goed en we zijn onvoorstelbaar blij, dankbaar en gelukkig dat wij zijn opa en oma mogen zijn, onvoorstelbaar trots op onze dochter dat zij het zo goed gedaan heeft en onvoorstelbaar trots op onze schoonzoon die haar zo goed bijgestaan heeft. 

een prachtige dag

Een poos geleden, toen ze nog niet samenwoonden en er geen ukkie op komst was, hadden Laura en Jeroen het al eens over trouwen, partnerschap of samenlevingscontract. Ik heb toen met een knipoog gezegd dat Jeroen ‘eerst langs Rob’ zou moeten. Je weet wel, toestemming vragen *grijns*. De mannen zouden dan even gaan zitten met een goed glas whisky hadden ze bedacht. En jawel hoor, in mei heeft Rob een hele mooie fles whisky van Jeroen gekregen. Tja en dan moet die ook een keer open natuurlijk. Hier staan ze samen in de tuin te proosten. 

En dat terwijl Jeroen niet eens zo van whisky houdt! Tja, alles voor het goede doel he, haha.

Gisteren was het dan zo ver en hebben Laura en Jeroen hun partnerschap laten registreren, kijk eens wat een prachtig stel!

Ik heb nog nooit zo goed de weerberichten gevolgd als de laatste weken en een uurtje of zo van te voren heeft het nog gehoosd, maar wat hebben ze het verder getroffen met  het weer. We konden de hele middag in de tuin zitten en hebben heerlijk gebarbecued. Op een paar spatjes na bleef het droog. Het was in alle opzichten een prachtige dag!

P.S. n.a.v. Berties vraag: Ouders, broers, zussen en hun gezinnen waren erbij helemaal bij, ook op het stadhuis. Veertien volwassenen en vier kleintjes. En voordat de volgende vraag komt ;) : Jasper was getuige en chauffeur en de jongste zus van Jeroen was ook getuige.
Het was een intiem en oergezellig feestje met bubbels, koffie, taart, hapjes en afsluitend een barbecue met ijsjes toe. 

conditie

 Een paar weken geleden heb ik een fietstest gedaan omdat ik vind dat ik , zelfs voor iemand die niet sport en flink te zwaar is, toch wel erg weinig lucht heb als ik loop, vooral als ik trappen loop of ‘berg’opwaarts moet. In Zeeland kon ik dat goed merken want de duinovergang redde ik, ook rustig aan, echt niet in één keer. De huisarts had geen (trap)looptest in de aanbieding maar wel een fietstest. Nou had ik hem al verteld dat fietsen me een stuk beter afgaat, maar toch de test maar gedaan. Uitslag:  het gaat goed met me.  De klachten komen waarschijnlijk doordat ik een van mijn medicijnen aan het afbouwen ben, daar moet het lichaam weer aan wennen. Voorlopig bouwen we niet verder af, maar als ik dat pilletje niet zou gebruiken zou mijn ‘score’ boven de 100% liggen en dat is voor iemand… (toen haperde de huisarts even, haha, ik heb het zelf maar aangevuld) … van mijn leeftijd… helemaal niet gek! Dat neemt niet weg dat ik niet veel lucht heb bij het wandelen. Ik heb nog ergens nordic-walking poles liggen, misschien moet ik dat maar weer gaan doen, moet mijn lichaam dáár ook maar aan wennen ;) . 

Het Parool

Vroeger, toen we nog in Amsterdam woonden, hadden wij een abonnement op Het Parool. Ik vond het altijd een lekkere krant en las ‘m uitgebreid. In Hoorn is dat abonnement nog een poosje doorgelopen, totdat de krantenman degene bleek te zijn die mijn fiets bij het station had gestolen, grrrr, die wilde ik niet meer aan de deur hebben! We zijn toen overgegaan op de regionale krant, het Noordhollands Dagblad. De laatste tijd lees ik die niet zo fanatiek meer, maar ik zou toch niet zonder willen. 

Vorige week vertelde Bertie op haar blog dat zij als abonnee drie kaarten hadden gekregen om anderen vier weken gratis van Het Parool te laten meegenieten, zonder verplichtingen. Nou, dat wilde ik wel en Bertie ook, ze kwam de kaart brengen J Zondag heb ik me aangemeld via internet. Ik werd gelijk de volgende dag gebeld om mijn adresgegevens te controleren, wat een service ;P ,  maar helaas, ik liep in de supermarkt. Bij poging vier (twee keer in vergadering/aan het werk) kwam het beter uit. En ja hoor, ze hadden een hele leuke aanbieding voor me voor als de vier weken voorbij zouden zijn, hahaha...! Gelukkig ben ik een kei in afpoeieren, we gaan het eerst wel eens zien (gek woord eigenlijk, afpoeieren... hoe vaker je het zegt... afpoeieren...afpoeieren... ).

Hij moet nog komen, maar ik weet zeker dat ik het leuk ga vinden om weer eens een poosje een Amsterdamse krant te lezen. Je kunt tenslotte het meisje wel uit Amsterdam halen, maar….. ;)

echo

Laura is nu 31 weken. Afgelopen donderdag ben ik met haar mee geweest naar haar zwangerschapscontrole, zo bijzonder! Bij de echo liet Uk weer zien dat hij niet graag op de foto wil, steeds lag er een handje of voetje in de weg, het lukte niet om het hele snoetje op de kiek te krijgen. Maar ik heb wel zijn koppie gezien, zijn neusje en nog meer ;) , en het is evengoed wel een mooi gezicht hoor, zo’n knuistje in beeld, smellllt…. Bij het kloppen van het hartje moest ik natuurlijk weer wat wegslikken, ik vind het zó ontroerend. Wat een muts he…

De eindstreep komt langzaam maar zeker dichterbij, en ik kan niet wachten om in het echie kennis te maken met onze kleinzoon.