verontrustend…

In de krant van donderdag 19 juli stond op de ombudspagina een berichtje over de kunstuitleen:

We zijn al lid vanaf 1988 en hebben ook wel eens iets gekocht. Maar we vinden niet alles wat we lenen leuk genoeg om te houden dus ons kooptegoed is toch wel aardig opgelopen. We hebben ook nu nog twee schilderijen hangen die we te leen hebben, maar of ik die mooi genoeg vind om te houden weet ik nog niet. Bovendien denken we dat áls de Kunstuitleen failliet gaat, de curator ze wel zal opeisen. En wat nu…. Ik heb via de site (waar dus volgens het artikel geen reactie op komt) toch maar een paar stukken gereserveerd die we misschien wel willen kopen. Ik heb wel een automatisch bericht ontvangen dat het in behandeling is genomen.

Een week later stond er een uitgebreid artikel in de krant, over het hoe en waarom. De eigenaar is een poos ziek geweest (burnout) maar het gaat nu weer de goede kant op. Hij heeft aangegeven dat hij binnen een maand alles opgelost zou hebben en dat er binnenkort een brief uit zou gaan naar de leden. Ik heb nog niets ontvangen maar wie weet komt het allemaal nog goed. Ik geef hem nog maar even de tijd. Even afwachten of ik er iets over hoor en anders gaan we toch maar opzeggen en de betalingen stopzetten.

het jarigste jongetje van de buurt

Nou ja dat maak ik er dan van hoor, maar dat Daan héél erg jarig was gisteren dat is wel zeker. Alle ooms, tantes, neefjes en nichtjes waren op bezoek en natuurlijk waren opa en de oma’s er ook bij. En ook opa Frans was er, op een andere manier, bij. Gelukkig wordt er nog veel aan hem gedacht.

Daan is ontzettend verwend, we hebben heerlijke taart gegeten en gezellig en ook heel lekker gebarbecued, met een ijsje toe. Na de koffie zijn we weer naar huis gegaan en hebben op de bank nog een beetje zitten nagenieten. En nu is hij écht, officieel, niet meer jarig J

Daan 1 jaar!

De foto’s spreken voor zich, kijk eens wat een lekker jochie het is! Daar hoef ik geen verhaaltje bij te bedenken, toch? ;)

bijna hieperdepiep ;)

Daan is bijna jarig. Zijn eerste verjaardag, en tjongejonge wat is hij hard gegroeid en wat heeft hij al veel geleerd. Volgens mij leert een mens nooit meer zo veel in een jaar als in het eerste jaar. We zijn supertrots op hem en wat een weelde dat we het allemaal van zo dichtbij mee mogen maken. Nog een paar nachtjes slapen dan is het echt zo ver, maar deze  hieperdepiepkaart staat alvast bij hem op de kast.

GP-boekje Laura en Jeroen

Ze zijn nu bijna een jaar als partner geregistreerd, Laura en Jeroen. Voor het gemak roep ik wel eens getrouwd hoor, ik vind het zo’n mond vol. En eindelijk, eindelijk heb ik het boekje afgemaakt wat ik al zo lang van plan was te maken. Ik heb er flink tegenaan zitten hikken, vooral omdat ik er met de quotes niet helemaal uit kwam, er is zo veel moois maar het moet ook ‘passen’. Nu de deadline in zicht kwam lukte het ineens wel. Onder druk presteer ik blijkbaar het best, hahaha.

Ik heb een doosje (wilde Laura weggooien, had bestek in gezeten) bekleed met Zella Teal papier van Prima Marketing. Daar had ik een heel blok van gekocht. Het boekje heb ik gemaakt met dat zelfde papier, met bijpassende embellishments, knopen en bloemen uit mijn voorraad, pailletten van Kimya en een door Kimya samengesteld lintenpakket. Dat werkte heel prettig!

Enfin het is nu dus af. Ik heb meer foto’s dan dit, maar ik vond het zo wel even genoeg voor op mijn blog ;) Het album is gegeven en viel wel in de smaak, ook omdat de vader van Jeroen er inmiddels niet meer is, dat maakte het wel een beetje extra emotioneel.

telefoonherinneringen

Bettie schrijft dagelijks in haar blog en over heel wat meer onderwerpen dan ik, en soms word ik door haar dan op ideeën gebracht. Dat had ik dus een poos geleden, toen ik haar ‘post’ over het verdwijnen van het telefoonboek las, en wat er allemaal veranderd is op het gebied van telefoneren. En dan borrelen er zomaar wat herinneringen naar boven…

Ik ben telefoniste geweest bij Elsevier (nooit meer zo veel linkse mensen gezien bij een zó rechts bedrijf…). Direct na de havo kwam ik daar werken, aan de Jan van Galenstraat in Amsterdam. We hadden een telefooncentrale van Philips, met zowel een rijtje druktoetsen als een draaischijf, en voor binnenkomende lijnen weer een ander rijtje schakelaars. En er zat ook een hoorn aan. “Bedieningstafel UB” vond ik op internet, met een met bruin linoleum (denk ik) bekleed blad, zoiets:

Ik heb ‘m jaren later, toen ik als herintreder stage liep bij Philips, nog als museumstuk in hun gebouw aan de Holenweg zien staan... In de centrale achter onze werkkamer stonden rijen met stellingen met draadjes enz. die voor de verbindingen zorgden. 

Er werd veel naar het buitenland gebeld, ook privé/clandestien want ach wat deed je in die tijd je als je lieve Israëlische collega haar moeder miste, dan zette je haar even in een kamertje apart en belde je haar moeder voor haar…

Veel nummers van drukkerijen en andere zakelijke contacten wisten we uit ons hoofd, daar kwam geen telefoonboek aan te pas. Op maandag was het altijd hartstikke druk bij de abonnementenafdeling, dan belden de mensen die hun blad niet ontvangen hadden. En er werd tussen de bedrijven door gebreid, gehaakt en geborduurd. Want als het even niet zo druk was dan kon en mocht dat. Wat een tijd…

Ik weet eigenlijk niet meer wat voor telefoon we thuis hadden, maar mijn vader had in zijn bedrijf een hangende telefoon. Zoiets als op het eerste plaatje, maar dan in het zwart, want in een garagebedrijf is wit niet zo handig natuurlijk J. Nog lang niet iedereen had ook al telefoon thuis, mijn tante bijvoorbeeld ook niet. Zij had een bijzondere bloedgroep en was donor en als zij met spoed nodig was dan werden wij gebeld en liepen we naar haar huis om haar te waarschuwen dat ze werd verwacht. Kun je je hier nog iets bij voorstellen als je nu om je heen kijkt?

Dit soort herinneringen komen er boven als ik zo’n stukje op jouw blog lees Bettie, heel inspirerend J!