Daan 1 jaar!

De foto’s spreken voor zich, kijk eens wat een lekker jochie het is! Daar hoef ik geen verhaaltje bij te bedenken, toch? ;)

bijna hieperdepiep ;)

Daan is bijna jarig. Zijn eerste verjaardag, en tjongejonge wat is hij hard gegroeid en wat heeft hij al veel geleerd. Volgens mij leert een mens nooit meer zo veel in een jaar als in het eerste jaar. We zijn supertrots op hem en wat een weelde dat we het allemaal van zo dichtbij mee mogen maken. Nog een paar nachtjes slapen dan is het echt zo ver, maar deze  hieperdepiepkaart staat alvast bij hem op de kast.

GP-boekje Laura en Jeroen

Ze zijn nu bijna een jaar als partner geregistreerd, Laura en Jeroen. Voor het gemak roep ik wel eens getrouwd hoor, ik vind het zo’n mond vol. En eindelijk, eindelijk heb ik het boekje afgemaakt wat ik al zo lang van plan was te maken. Ik heb er flink tegenaan zitten hikken, vooral omdat ik er met de quotes niet helemaal uit kwam, er is zo veel moois maar het moet ook ‘passen’. Nu de deadline in zicht kwam lukte het ineens wel. Onder druk presteer ik blijkbaar het best, hahaha.

Ik heb een doosje (wilde Laura weggooien, had bestek in gezeten) bekleed met Zella Teal papier van Prima Marketing. Daar had ik een heel blok van gekocht. Het boekje heb ik gemaakt met dat zelfde papier, met bijpassende embellishments, knopen en bloemen uit mijn voorraad, pailletten van Kimya en een door Kimya samengesteld lintenpakket. Dat werkte heel prettig!

Enfin het is nu dus af. Ik heb meer foto’s dan dit, maar ik vond het zo wel even genoeg voor op mijn blog ;) Het album is gegeven en viel wel in de smaak, ook omdat de vader van Jeroen er inmiddels niet meer is, dat maakte het wel een beetje extra emotioneel.

telefoonherinneringen

Bettie schrijft dagelijks in haar blog en over heel wat meer onderwerpen dan ik, en soms word ik door haar dan op ideeën gebracht. Dat had ik dus een poos geleden, toen ik haar ‘post’ over het verdwijnen van het telefoonboek las, en wat er allemaal veranderd is op het gebied van telefoneren. En dan borrelen er zomaar wat herinneringen naar boven…

Ik ben telefoniste geweest bij Elsevier (nooit meer zo veel linkse mensen gezien bij een zó rechts bedrijf…). Direct na de havo kwam ik daar werken, aan de Jan van Galenstraat in Amsterdam. We hadden een telefooncentrale van Philips, met zowel een rijtje druktoetsen als een draaischijf, en voor binnenkomende lijnen weer een ander rijtje schakelaars. En er zat ook een hoorn aan. “Bedieningstafel UB” vond ik op internet, met een met bruin linoleum (denk ik) bekleed blad, zoiets:

Ik heb ‘m jaren later, toen ik als herintreder stage liep bij Philips, nog als museumstuk in hun gebouw aan de Holenweg zien staan... In de centrale achter onze werkkamer stonden rijen met stellingen met draadjes enz. die voor de verbindingen zorgden. 

Er werd veel naar het buitenland gebeld, ook privé/clandestien want ach wat deed je in die tijd je als je lieve Israëlische collega haar moeder miste, dan zette je haar even in een kamertje apart en belde je haar moeder voor haar…

Veel nummers van drukkerijen en andere zakelijke contacten wisten we uit ons hoofd, daar kwam geen telefoonboek aan te pas. Op maandag was het altijd hartstikke druk bij de abonnementenafdeling, dan belden de mensen die hun blad niet ontvangen hadden. En er werd tussen de bedrijven door gebreid, gehaakt en geborduurd. Want als het even niet zo druk was dan kon en mocht dat. Wat een tijd…

Ik weet eigenlijk niet meer wat voor telefoon we thuis hadden, maar mijn vader had in zijn bedrijf een hangende telefoon. Zoiets als op het eerste plaatje, maar dan in het zwart, want in een garagebedrijf is wit niet zo handig natuurlijk J. Nog lang niet iedereen had ook al telefoon thuis, mijn tante bijvoorbeeld ook niet. Zij had een bijzondere bloedgroep en was donor en als zij met spoed nodig was dan werden wij gebeld en liepen we naar haar huis om haar te waarschuwen dat ze werd verwacht. Kun je je hier nog iets bij voorstellen als je nu om je heen kijkt?

Dit soort herinneringen komen er boven als ik zo’n stukje op jouw blog lees Bettie, heel inspirerend J!

Texel

We hebben weer een paar dagen ons batterijtje opgeladen op Texel. Dit keer waren we wat later in het seizoen en hebben we ook wat kort van te voren besproken. Dus – tja, dat zat er dik in natuurlijk – was er in het weekend geen plekje vrij in ons favoriete hotel De Zwaluw in De Koog. Nou en wat doe je dan als Pensionado’s, dan boek je gewoon van zondag tot dinsdag, hahaha, wat maakt het ook uit...

We hebben het enorm getroffen met het weer en hebben er weer van genoten. Nauwelijks foto’s gemaakt, want als je al een aantal jaren achter elkaar naar Texel geweest bent dan wordt dat wat minder. ;)

Zondag hebben we weer eerst in Den Burg rondgelopen en zijn we daarna naar het hotel gegaan. Klein stukje op het strand gelopen en daar een strandtent opgezocht. Helaas heeft de vertrouwde tent een nieuwe eigenaar gekregen. Het heeft nu een vrij hoog ‘Bloemendaalgehalte’ gekregen. Niet slecht hoor en vriendelijke, vlotte bediening, maar we missen toch wel het ongedwongene van de voorgaande jaren en de Caraïbische kleurtjes… Nou ja, als er nooit iets veranderde werd een rups nooit een vlinder zullen we maar zeggen ;) Bij La Tienda, een cadeauwinkel in De Koog, heb ik mezelf verwend (moest van Rob ;) ) met een paar oorbellen en een ring. Niet van het zelfde soort halfedelsteen maar het past wel bij elkaar vind ik. 

 ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten in de Brasserie van het hotel.

Op maandag was er markt in Den Burg en een rommelmarkt in Den Hoorn. Dat was wel even leuk en we hebben nog wat flauwekulletjes gescoord ook ;P 

Rob had een fietsknooppuntenrouten uitgestippeld, het was er prima weer voor. Onderweg kwamen we dit plaatje tegen, hahaha (oeps, sorry Bettie)

Ook hebben we de begraafplaats bezocht waar 476 Georgische soldaten begraven liggen. Dat is me toch een stukje geschiedenis hoor… klik  

’s Avonds hebben we bij Quinty’s gegeten. We kwamen zonder reservering binnen en direct achter ons aan nog een stel, dat heel slim dacht te zijn door de gastheer meteen te vragen of er nog een tafeltje voor ze was. “Maar u was eerst he?” zei deze fijntjes tegen ons, hahaha! Na nog geen tien minuten wachten aan de bar konden we plaatsnemen. J

De volgende dag zat het er al weer op. Het weer was toen ook een stuk minder dus heel erg was het niet om naar huis te gaan. We genieten altijd  zo van zo’n paar dagen  Texel, meer dan een paar dagen hoeft het voor ons ook niet te zijn, we kunnen er weer tegen!

liftkaartje

Annerieke en ik plaatsen op het Creatijdblog om de week een te liften kaartje. Er wordt niet heel veel gebruik van gemaakt helaas. Dat vinden we wel jammer, maar zelf komen we er ook niet altijd aan toe om elkaars kaartje te liften en al het andere leuks te maken dat er te maken valt. Dus we snappen het wel…

Annerieke had de laatste lift van mei geplaatst, deze:

Tja en dat vond ik dan wel weer een uitdaging :P Ik had niet helemaal door hoe het in elkaar zat dus het was af en toe worstelen. En ook toen Annerieke het nog eens uitgelegd had ging ik de mist in door lijm op de verkeerde plekken te smeren, hahaha. Maar uiteindelijk is het toch nog wel wat geworden. Een kaartje voor de voorraad, dat wat mij betreft nog heel lang bij de voorraad mag blijven, maar helaas heb je dit soort kaartjes ook wel eens nodig.

Bedankt voor de uitdaging Annerieke!

en zo heb je zomaar wat…

Afgelopen dinsdagavond stond ik een beetje fruit te snijden aan het aanrecht toen ik ineens zomaar een bloedneus kreeg. En niet zo’n beetje ook, pfff… Ik heb het - voorovergebogen bij het aanrecht - dichtgedrukt, er wattenproppen in gedaan (en weer eruit want daar liep het gewoon doorheen, en ook in mijn keel), Rob heeft me een icepack in de nek gelegd, maar op een bepaald moment toch maar de huisartsenpost (HAP) gebeld. Met een prop watten in de neus en een handdoek ertegenaan kwamen we zo tegen tienen in de wachtkamer terecht. Het duurde niet lang of we werden binnengeroepen. De arts daar heeft eerst van alles geprobeerd met snuiten, dichtdrukken enz. maar het wilde echt niet en het liep ook nog steeds in mijn keel. Niet een heel fijn gevoel maar gelukkig werd ik er niet misselijk van. Mijn bloeddruk was hoog genoeg, nog lang geen shock (100/200…*shock*). Na een poosje proberen heeft de arts contact opgenomen met de spoedeisende hulp (SEH) en werd ik doorgestuurd, met een speciaal soort tampon in mijn neus. Er is bij de SEH verder uitgebreid naar gekeken maar nu leek het bloeden toch wel gestopt. Ik gaf aan dat ik zo de nacht wel in durfde en met een ‘snorretje’* tegen het doorlekken eronder zaten we tegen half twaalf weer thuis op de bank.

De tampon moest drie dagen blijven zitten, en omdat hij een stukje uitstak heb ik ook drie dagen met een snorretje* gelopen, want het leek net of er een aardbei uit mijn neus kwam hahaha. Niet zo’n leuk gezicht voor de omgeving.

Vanochtend ben ik naar de KNO-poli geweest. Ik had er maar een iets minder opvallende pleister op geplakt, wilde niemand aan het schrikken maken, haha. Ze  hebben het euvel verholpen door het dicht te branden. Eerst verdoofd met een vloeistof op een gaasje en daarna met een klein soldeerboutje ;) dichtgebrand. Niks, maar dan ook helemaal niks van gevoeld! Garantie tot aan de deur was de boodschap, het zou zomaar nog eens kunnen gebeuren. Niet een echt fijn vooruitzicht, ik hoop maar dat het voorlopig even weg blijft…

* een opgevouwen/opgerold gaasje dat op snorhoogte met leukoplast vastgepakt werd