atc-tjes juni-juli

Ik was een beetje laat met mijn atc-tjes van juni-juli. Daar was natuurlijk een reden voor maar toch vind ik het vervelend dat ik de andere meiden zo heb laten wachten. Gelukkig zijn ze nogal geduldig, en dat hoor je niet vaak bij scrappers, hahaha. Maar goed, ik had ze eindelijk af, Annerieke heeft ze verstuurd, en ik heb ze weer ontvangen. Het was een mingroepje dit keer, er deden maar drie mensen mee. Maar dat geeft niet, het was evengoed weer leuk om ze te maken. En misschien nog wel leuker om ze te krijgen J

Deze had ik gemaakt. Ik heb er vintage papier voor gebruikt maar de kleurtjes komen op de foto een beetje feller over. Het is een soort kwartet geworden van de Barbies die mijn zusje en ik vroeger hadden. Omdat Barbie toch best een beetje glamorous is heb ik er wat blingsterretjes bij geplakt.

Deze heb ik gekregen, van Jo en Annerieke. Ze zijn weer geweldig meiden, bedankt!

En dit is het thank-youkaartje voor Annerieke met daarnaast de achterkant van mijn atc-tjes.

naïef

Ik heb wel eens een bedragje overgemaakt via een sms-je, naar de Nierstichting geloof ik. Voor zoiets, eenmalig een klein bedragje overmaken, ben ik wel te porren hoor. Alleen was het wel een beetje naïef van me om te denken dat het daarbij zou blijven, want ze hebben wel gelijk je telefoonnummer natuurlijk. De manier waarop ze je dan aan de haak proberen te slaan daarvan gaan mijn haren overeind staan: maar u vindt toch ook dat… en dan wordt de toekomst van heel de wereld, je kinderen en kleinkinderen erbij gesleept om jou maar binnen te slepen. Dat vind ik tamelijk agressief en dáár word ik dus weer agressief van. Nee, ze hebben me niet binnen kunnen hengelen. 

Maar wat heb ik daar nou van geleerd? Niet zo veel helaas, hahaha. Want kort geleden heb ik een paar weken gratis het Parool mogen lezen, dankzij een actie die via abonnees liep. Van mijn lieve buurvrouw (echt een lieverd hoor!), die ik niks kwalijk neem (echt niet hoor!), kon ik een kaart krijgen waarmee ik me kon aanmelden. Daar had ik wel oren naar. En dan moet je natuurlijk je telefoonnummer invullen… verplicht… Ik had het kunnen weten… Ik moet zeggen dat ik het Parool een hele goede krant vind en het was ook wel weer eens lekker om een Amsterdamse krant te lezen. Af en toe dan he, want ik kwam er op de een of andere manier toch te weinig aan toe, helaas. En dat heb ik afgelopen week voor de derde keer geprobeerd duidelijk te maken aan een Parool-medewerker.

Geeft niet hoor, ik sla ze wel van me af, maar het was wel een beetje naïef van me.

kaartjes

Door alles wat er de laatste week gebeurd is, is het er bij ingeschoten: het op mijn blog laten zien van het geboortekaartje van Daan. Bij dezen, want behalve de emoties en het verdriet verdient dit toch ook om met jullie gedeeld te worden.

En dit is het kaartje dat we aan de gelukkige papa en mama gestuurd hebben.

heftig

Het was een intensieve, heftige, emotionele week, vooral voor onze dochter en schoonzoon en zijn familie. Er zijn heel wat tranen gevallen, wat een verdriet toch! Afgelopen vrijdag was de uitvaart. Ik was niet bij de dienst zelf want ik heb in het huis in Bolsward op Daan gepast. Hij krijgt nog elke drie uur een voeding en vanwege de tijden van de voedingen lukte het niet anders en was dit gewoon de handigste oplossing. Maar het was een mooie dienst hoorde ik, met veel bloemen en heel veel belangstellenden. Er zal nog een hoop op ze afkomen en er zullen nog heel wat moeilijke momenten komen. We zullen ze zo veel als we kunnen steunen.  

verdrietig

Afgelopen weekend is onverwachts de vader van Jeroen overleden. We vinden het zo triest, voor Jeroen, Laura en Daan (die er nog geen weet van heeft) en natuurlijk voor Jeroens moeder en haar andere kinderen en kleinkinderen. We hadden hem nog maar een paar keer ontmoet maar er was zeker een klik. Dat Daan zijn opa Frans niet zal leren kennen vinden we heel verdrietig.

thuis!

Maandag had Daan voor de derde (of was het de vierde?) keer zijn sonde eruit getrokken. En zoals hij op de foto staat lijkt het bijna wel alsof hij zeggen wil ‘Zo, dat is weer voor mekaar.’. En het was ‘voor mekaar’, want hij hoefde er niet weer in, tenzij hij niet goed zou drinken. Maar Daan dronk wèl goed, zó goed dat hij woensdag naar huis mocht. Tjonge Daan, dat heb je toch maar weer snel geflikt, wat ben je toch een kanjer!

dank en Daan

Niet te geloven wat hebben we veel kaartjes gehad van allerlei lieve mensen. De teller staat nu op 26 en wie weet druppelt er nog wel wat binnen. En dan heb ik het nog niet over de app-jes, mailtjes, FB-reacties, klapzoenen en telefoontjes die we gekregen hebben. Het heeft ons erg verrast en we genieten er met volle teugen van! Voor wie dit leest: heel erg bedankt.

En Daan, nou, Daan gaat lekker hoor, hij drinkt elke dag een beetje beter zelf en komt ook steeds een beetje aan, hij woog vandaag al 2400gram. Dat is best wel goed, toch? Nog even doordrinken en doorgroeien Daan, dan mag je naar huis, zet ‘m op!